Het gebruik van sociale media begon bij mij een vorm van verslaving te worden; in het bijzonder het gebruik van Twitter. Eerder was ik al jarenlang verslaafd geweest aan roken totdat het doordrong dat dit geen gezonde gewoonte was en ik daarvan moest loskomen; dat was achtentwintig jaar geleden.
Als gebruiker van het eerste uur van sociale media, Linkedin voorop, sloop de verslaving er langzaam in. Eerder zag ik alleen maar de voordelen van sociale media in, zeker toen het aantal volgers (geen gekochte volgers!) flink aan het stijgen was. Maar met het stijgen van het aantal volgers, steeg ook langzaamaan mijn irritatie over de kwaliteit van de daarop geplaatste berichten. In het bijzonder de uitwisseling van verbale diarree op Twitter. Het middel, waarover ik ooit overtuigd workshops gaf, zag ik veranderen in het afvalputje van menselijke communicatie. Mijn tijdlijn werd steeds vaker vervuild door misinformatie, leugens, complottheorieën, scheldpartijen, bedreigingen en grof taalgebruik. Het werd hoogtijd om in te grijpen!
Trollen
Een van mijn favoriete vakantielanden is Noorwegen. Niet alleen vanwege het schitterende landschap en de bijzonder aardige mensen die ik daar ontmoette, maar ook vanwege de sprookjes over die hele grote, onvriendelijke en domme mythische wezens; de Trollen.
Tegenwoordig spelen andere trollen een rol in onze samenleving. De trollen die actief zijn op sociale media; Twitter voorop! Het zijn geen mythische wezens meer maar personen of organisaties die berichten in een internetomgeving plaatsen om voorspelbare emotionele reacties uit te lokken als woede, irritatie, verdriet of scheldpartijen. Ze verspreiden altijd en opzettelijk misinformatie, leugens, complottheorieën op zorgvuldig uitgekozen momenten zoals voor verkiezingen of zoals recentelijk tijdens de corona. Uiteraard verbergen zij hun ware gezicht door zogenaamde fake accounts te gebruiken. Die zijn overigens gemakkelijk herkenbaar aan een wazig of afwezig bio waarin meestal een lang nummer is opgenomen, vreemde afbeeldingen of zonder een herkenbaar gezicht, bijna geen volgers en met accounts die al jaren lijken te bestaan.
Niemand wacht op jouw mening
Sociale media zijn de uitlaatklep geworden van iedereen die denkt dat haar of zijn mening er iets toe doet maar waar eigenlijk niemand op zit te wachten. Het aantal berichten tijdens de coronacrisis stijgt nog harder dan het aantal besmettingen waarbij er eindeloos in herhaling wordt gevallen en de onbenulligheid van de berichten naar ongekende hoogten reikt. Nuttige inhoud is soms ver te zoeken. Talloze gebruikers van Twitter verbergen zich achter een rare accountnaam en voelen zich daarmee veilig genoeg om zich verbaal helemaal leeg te laten lopen; meestal ook nog in slecht Nederlands.
Ik vroeg me al een poosje af waarom ik relatief zoveel tijd aan sociale media besteedde, wie er eigenlijk op mijn mening en berichten zat te wachten en wat het eigenlijk uithaalde. Ok, ik had ruim 6000 volgers op Twitter, maar de twijfel rond de belangrijkheid of de impact van mijn berichten knaagde steeds harder aan mij. Het plezier maakte plaats voor ergernis en ik werd mij ervan bewust, net als destijds met mijn rookverslaving, dat dit geen gezonde bezigheid was en ik eigenlijk verslaafd aan Twitter was. Gisteren heb ik aan die verslaving een einde gemaakt door ‘cold turkey’ te gaan en mijn account op te heffen en kan ik daarop dus geen enkele reactie meer geven. Om ‘Ieder nadeel hep zijn voordeel’ maar eens aanhalend, betekent dit: minder ergernis, minder stress en meer tijd voor belangrijker zaken.
Wie schrijft die blijft
Als auteur van hoofdzakelijke zakelijke non-fiction en enkele zakelijke biografische werken, is schrijven sinds mijn prille jeugd een passie. Ik hoop dan ook dat ik me daarin nog veel jaren kan uitleven. Immers, wie (goed) schrijft, blijft. Op zakelijk gebied blijf ik zeker nog actief op het beste professionele (inter)netwerk dat ik ken; Linkedin. Daar vinden nog wel nuttige uitwisselingen van gedachten en standpunten plaats en waar ik mensen ontmoet waarvan ik iets kan leren en waarmee een zinnige uitwisseling van informatie kan worden opgezet.
Via mijn website en YouTube-kanaal blijf ik actief om informatie te delen over zakelijke communicatie en hoe je betere offertes, e-mail, blogs en boeken schrijft. Instagram vind ik (nog) leuk om mijn hobby als amateurfotograaf een uitlaatklep te kunnen geven. Kortom, de eerste stap in mijn afkickproces van sociale media is gezet door de beerput, die Twitter heet, van een stevig deksel te voorzien en vast te lassen zodat ik daar niet meer in terecht kan komen.