Als je naar een bepaalde politicus in de Kamer kijkt (Nee, namen noemen we niet.), zal het je niet ontgaan dat deze zich regelmatig bedient van opvallende retoriek waarin hij regelmatig Latijnse woorden gebruikt. Veel van zijn volgers zien dat voor intelligentie aan. Als je dan ook nog uit je hoofd gedichten kunt oplepelen, heb je het helemaal gemaakt.
Op zich heeft het zin om je intelligenter en/of deskundiger voor te doen dan je bent, want dan straal je gezag uit en maakt het je geloofwaardiger dan je bent. Je loopt alleen het risico dat iemand daarin gaten schiet en dan is je reputatie volledig naar de knoppen. Nee, het is veiliger om je af en toe van de domme te houden.
Storytelling is zo oud als de weg naar Rome en waarschijnlijk nog een stuk ouder. Het is een in populariteit toenemende benaming voor niets anders dan het vertellen van een goed verhaal. Storytelling is eigenlijk een herontdekking van de kracht van het vertellen van sprookjes; alleen nu op basis van neurologisch onderzoek waarin verklaard wordt waarom het vertellen van goede verhalen zo’n krachtig middel is om een bepaalde boodschap over te brengen en mensen te beïnvloeden in denken en doen.