In de afgelopen jaren heb ik veel geschreven over ‘netwerken’ en er ook een boekje over geschreven:’Contacten maken contracten.’ Als ik allerlei artikelen over netwerken lees kom ik eigenlijk niet veel nieuws tegen. Is er eigenlijk wel iets nieuws onder de zon over dit onderwerp of is netwerken gewoon oude koek?
Om mijzelf de kans te geven eens wat afstand te nemen van het zakelijke aspect van mijn leven, besloot ik het avontuur aan te gaan om in 2012, 2013 en 2015 de Camino de Santiago te gaan lopen en dit jaar (2018) ga ik het weer eens proberen; nu samen met mijn vrouw. De Camino is een pelgrimstocht (Al vanaf het jaar 844!) die je vanuit welke plaats ter wereld dan ook kunt starten, als je maar als einddoel Santiago de Compostela hebt. Tijdens mijn vorige camino’s, vanaf Saint Jean Pied de Port tot aan Santiago de Compostela, ben ik een aantal inzichten rijker geworden die ik in het kader van een andere visie op netwerken graag met je wil delen.
1. Kennismaking
Nederlanders staan in het buitenland vaak wat ongunstig bekend vanwege onze grote directheid. Die directheid herken je vast wel als je naar een ‘Open coffee’ of andere zogenaamde netwerkbijeenkomsten gaat waar je de ‘Captains of industry’ overigens nooit zult aantreffen.
‘Wat doet je?’, ‘Welke functie heb je?’, ‘Wij houden ons bezig met…’ zijn voorbeelden van vragen en opmerkingen die je vast wel herkent. Het zijn vragen en opmerkingen om te inventariseren of iemand een potentiële klant zou kunnen zijn en om de eigen toko aan te prijzen. We hebben er zelfs een aanm voor verzonnen; pitchen! Dit heeft natuurlijk niets met netwerken te maken, maar alles met een slechte vorm van acquisitie.
Tijdens mijn eerste camino viel me direct op hoe mensen zich voorstelden. Dit bleef beperkt tot voornaam en land waarvan men vandaan kwam en dat was het wel zo’n beetje. Niemand vroeg wat voor werk iemand deed of welke functie men had. Het was belangrijker te weten wat iemands reden was de camino te lopen en welk doel men nastreefde maar zelfs daarnaar vragen deed je pas nadat je iemand wat langer had meegemaakt en haar of zijn vertrouwen had gewonnen.
De les die ik hieruit trok was dat je tijdens een eerste kennismaking geen zakelijke aftastvragen en opmerkingen maakt, maar dat je je richt op de persoonlijke doelstellingen van iemand. Want pas als je weet welk doel iemand nastreeft kun je misschien hulp bieden om dat doel dichterbij te brengen of de weg naar het doel eenvoudiger of prettiger te maken.
2. Delen
‘Als je niet kunt delen kan je ook niet vermenigvuldigen’ is een nog steeds veel gehoorde opmerking die ik in de letterlijke betekenis onbewezen onzin vind. In overdrachtelijke zin is het natuurlijk een mooi streven, maar vaak ingegeven door eigenbelang. Tijdens de camino hoeft geen pelgrim om hulp te vragen. Die wordt spontaan en zonder eigenbelang gegeven. Als iemand honger of dorst had, dan gaf je uit je eigen beperkte voorraad. Ervaren pelgrims, die luisterden naar de bestemmingsdoelstelling van die dag, gaven je het telefoonnummer van een herberg waar misschien nog plaats was. Ze verwezen je naar een herberg met meer faciliteiten of een die dichterbij lag omdat ze zagen dat je conditioneel niet sterk genoeg was voor je oorspronkelijke bestemming. Ik heb meegemaakt dat dit in een aantal gevallen waarschijnlijk letterlijk levensreddende adviezen waren! (Tijdens mijn camino heb ik van drie mensen gehoord dat zij onderweg overleden waren; veelal omdat ze teveel van zichzelf gevergd hadden.)
Het delen van informatie en middelen heeft dus alles te maken met het iemand helpen een bepaald doel te bereiken. Je doet het in eerste instantie niet om jezelf te kietelen of in de hoop er zelf beter van te worden, ook al is dit een bekende onderbewuste reden.
3. Hechte band
Toen ik voor mijn vertrek aangaf met de ‘heilige drie-eenheid’ op pad te gaan, met me-myself and I, vond men dat erg moedig, maar ik ging lopen in de wetenschap dat ik veel mensen met dezelfde eindbestemming zou ontmoeten. Mensen die allemaal, in hun eigen tempo, dezelfde weg gingen.
Sommige mensen lopen min of meer in een gelijk tempo als jij en als je dan onderweg met elkaar praat over alles behalve zaken, dan leer je elkaar steeds beter kennen en leer je elkaar steeds meer waarderen. Als onervaren loper liep ik de eerste dagen van mijn camino op de boomlange Hans. Hij liep daardoor normaal gesproken in een hoger tempo dan ik, maar keer op keer wachtte hij mij op als ik het moeilijk had, moedigde mij aan, stelde voor een pauze in te lassen en hield mijn gezondheid scherp in de gaten omdat hij had gezien dat ik als hartpatiënt een wandelende apotheek was. Hij deelde water en brood met mij en hielp mij gemotiveerd te blijven. Kortom, een man die ik bijzonder dankbaar was en ben. Zijn adviezen heb ik kunnen doorgeven aan andere pelgrims die ik onderweg ontmoette.
Een goed functionerend netwerk heeft alles te maken met het opbouwen van een hechte band en dat doe je niet met een paar duizend mensen, zoals sociale media gebruikers wel eens denken te kunnen doen. Je doet dat met mensen waarmee je een hechte band hebt weten op te bouwen. Een band die gebaseerd is op wederzijds respect en waardering. Het gaat dus om de emotionele waarde van de relatie en niet de zakelijke.
4. Geduld en tolerantie
Een van mijn overwegingen om de camino te lopen was om de snelheid uit mijn manier van leven en werken te halen. Het leven is soms zo jachtig waarin we meer willen doen in minder tijd. Mensen proberen te multitasken maar omdat bijna geen mens dat kan, worden ze ongeduldiger en wordt er een aanslag gepleegd op hun tolerantie. Het is immers eenvoudiger een snel (voor)oordeel te vellen dan de tijd te nemen eerst eens wat achtergronden te onderzoeken alvorens tot een oordeel te komen.
Tijdens de camino heb ik ervaren dat geduld met recht een schone zaak is. De een loopt wat sneller dan de ander en ach, dan wacht je gewoon even op elkaar. Je hoort niemand zeggen: ‘Kan je niet wat sneller lopen?’ of ‘Schiet eens op met het inschrijven; ik wil naar binnen.’ Ook opvallend is de tolerantie naar elkaar. Het maakt niet uit waar je vandaan komt, wat je doet, hoeveel geld je hebt, wat je seksuele voorkeur is of je jong of oud bent, dik of dun. Je hebt allemaal hetzelfde einddoel voor ogen en je hebt je eigen reden om de camino te wandelen. Het zijn geen discussiepunten en het meest opvallende was, dat er geen roddelcircuit ontstond. Iedereen werd in z’n waarde gelaten.
Geduld en tolerantie zijn voorwaarden om je niet te verliezen in allerlei bijzaken maar om je te richten op datgene wat echt belangrijk is voor het leggen van hechte (zakelijke en persoonlijke) relaties. Dat is het echte netwerken en dus oude koek!
Kijk voor meer foto’s op mijn Pinterest-account.
Bekijk ook de Slideshare over de Camino.